कविता : साइनो

ऊ कहिल्यै भोको बस्नु परेन,

जुन कुनै यात्रामा पनि।

बनेनन् कुनै निराश जात्रा र उत्सवहरु उसका ।

कहिल्यै अनुभव भएन एकान्तको उसलाई,

गाउँ देखि शहर,

खेतका नहरहरु देखि आफ्ना रहरहरु सम्मै।

उवेलामा उसले

लमी बनेर

धेरैका सन्तानले डाँडाकाँडा ढाक्नमा,

ठूलै योगदान गर्न सफल भयो

किनकि उसले निरन्तर गोरुहरु बेचिरहन्थ्यो।

घाम-घडीका पालादेखि

भित्ते-घडी सम्म आइपुग्दा,

परिस्थिति धेरै बदलिएको छ।

उ साइनोहरु

साँघुरिदै,

हराउँदै गएकोमा निराश छ,

किनकि

हाते ट्याक्टरले गोरुलाई सडकमा पुर्‍याएको छ।